Onlangs werd ik geïnterviewd door de plaatselijke krant over mijn rol als mantelzorger. Ik heb er even over na moeten denken of ik dit wilde; het gaat tenslotte niet alleen over mij. Hoewel mantelzorg vaak ontstaat uit moeilijke situaties, vind ik het belangrijk om te laten zien hoe wij als gezin samen sterk blijven. Met het mini verhaal hoop ik anderen te inspireren om hulp te zoeken als dat nodig is. Lees je mee?

Onbekendheid over mantelzorg

Natuurlijk is het leuk om gevraagd te worden voor het stukje in de krant, maar ik heb er wel even over nagedacht. Liever zou ik natuurlijk gevraagd worden om te vertellen over cadeaus 🙂 Mantelzorg komt natuurlijk voort uit moeilijke situaties en dat is niet altijd leuk om te delen. Niet omdat ik mij er voor schaam, maar het is niet alleen mijn verhaal. Door mij verhaal te vertellen wil ik niemand afvallen en ik heb altijd snel het gevoel dat ik dat wel doe.

Toch heb ik besloten om het interview te doen, omdat ik super trots ben op mijn gezin! Op mijn man en op mijn beide zoons. Het is niet altijd makkelijk, voor niemand en toch komen wij er wel. Dat mag ook gezien worden.

Onbekendheid over mantelzorg

Wat ik ook merk, is dat veel mensen weinig weten over mantelzorg. Als je zelf geen mantelzorger bent, heb je vaak geen idee wat er allemaal bij komt kijken. En dat is logisch.
En gezinnen die hulp nodig hebben, weten vaak niet eens waar ze terecht kunnen voor hulp. Terwijl dat juist zo belangrijk is.

De uitdagingen van mantelzorg

Onze jongste is een aantal jaren geleden vastgelopen en sinds een paar jaar weten wij dat hij ASS, DCD, HB en een angststoornis heeft. Tijdens corona is hij echt vastgelopen en na veel trajecten is hij naar speciaal onderwijs (Cluster 4) gegaan. Achteraf was dit een grote fout, hij liep hier weer vast en zelfs nog een stukje erger; en inmiddels heeft hij dus ook een schooltrauma. Hij is lang niet (volledig) naar school gegaan. En ik kan je vertellen; dat kost veel tijd en frustraties. Voor hem, voor zn broer, voor de ouders.

In de afgelopen vijf jaar hebben wij zóveel therapieën gehad, zoveel hulpverleners voorbij zien komen, dat het soms niet meer bij te houden is. Hulpverleners waar je geen klik mee hebt, hulpverleners waar je wel een klik mee hebt en waarvan je weet dat ze zo hun best doen. Maar ook zij gaan uiteindelijk weer weg, want voor hen is het werk. Voor ons is het ons leven.

Inmiddels gaat het echt de goede kant op met Ryan, hij gaat zelfs weer naar school! Het klinkt zo simpel; maar hij is er zo blij mee. Je vraagt je wel eens af ‘wat als dit’ of ‘wat als dat’, maar je weet het gewoon niet. Wat ik wel weet; als wij geen hulp hadden gevraagd, dan zouden wij niet zo ver gekomen zijn.

Ik deel dit stukje uit de krant ook hier op mijn blog, omdat je nooit weet wie het leest en er iets aan heeft. Misschien raakt iemand hierdoor geïnspireerd om hulp te vragen of herkent iemand zich in mijn verhaal. Dat kan zo belangrijk zijn!

P.S. op de foto zijn de jongens ongeveer ongeveer 3 en 5, dus 10 jaartjes jonger. Ik ook 🙂